Op elk van onze bezoeken aan de Begijnhofkerk trekken we op een bepaald moment steevast naar de hoek van de kerk waar de vrouwen verblijven. Het zijn telkens wonderbaarlijke momenten, waarbij elk van ons keer op keer geraakt wordt door hun moed, en hun onwaarschijnlijke verhalen. Vandaag stellen we u voor aan Fouzia, een ongelooflijk warmhartige vrouw van 45.
“Je suis venu ici pour chercher la liberté” begon Fouzia twee weken terug haar verhaal. 16 jaar is ze hier al. “Mijn zus is Belgische en ik woonde in het begin bij haar. Ik heb beslist om te blijven omdat ik hou van het leven hier. Hier kan je kiezen wat je doet met je leven. Hier heb ik een grote familie, in Marokko heb ik niemand meer.” Het is het antwoord op de vraag die velen zich stellen: waarom keren ze niet gewoon terug als ze hier niet mogen zijn?
Fouzia’s professionele carrière hier begon als vrijwilliger: “Ik deed boodschappen voor mijn buren, ik hield ze gezelschap, we dronken samen een tas koffie. En na een tijdje vroegen ze me om 2-3u te helpen voor wat geld. Het was een win-win: zij kregen de hulp die ze nodig hadden, en ik kon wat geld verdienen.
Fouzia’s verhaal toont dat niet alleen de mensen zonder wettig verblijf zelf, maar ook hun werkgevers vaak vragende partij zijn om hun status te regulariseren. “Mijn werkgevers zeggen vaak: als je papieren hebt, gaan we je in het wit laten werken. Ik werk nu voor een oudere welstellende dame. Men noemt haar la contessa, zoals in de Italiaanse films. We zijn als familie geworden. Toen ik zei dat ik hier zou komen in de kerk, is ze beginnen wenen en heeft ze gezegd dat ik het niet mocht doen. Dat we samen naar de gemeente zouden gaan en ze mij onder haar hoede zou nemen. Zij denkt dat als zij met mij gaat, dat ze mij dan papieren gaan geven, maar zo werkt het niet.”
Doorheen haar verhaal klinkt een gevoel van niet-begrijpen waarom dit zo complex en moeilijk moet zijn: “Wij vragen toch niet veel? Het enige wat we nodig hebben is een kaart om te werken, om zo nog meer aan deze samenleving te kunnen geven. Wij gaan hier niet profiteren. Nu zijn het de mensen die van ons profiteren. Est-ce que nous sommes des esclaves ou des êtres humains?”
Haar buurvrouw Laila toont me een tekening die ze zelf gemaakt heeft: “Cette femme, c’est nous. We zijn droevig en staan tegen de muur. Het is niet omdat we lachen, dat we gelukkig zijn.”
Twee weken na ons eerste bezoek heeft de verwondering over hoe energiek en positief de mensen waren, plaats gemaakt voor een constante spanning en angst. De fotos van de uitgemergelde lichamen blijven op ons netvlies plakken. Toen we haar ontmoetten, woog Fouzia nog amper 52 kilo. En toen al vertelde ze dat de moraal soms onder nul zakte in de kerk. Ik durf er bijna niet aan denken hoe beide geëvolueerd zijn … Elk bezoek was voor hen steeds een opkikker, maar nu de deuren van de kerk dicht zijn, is ook die laatste strohalm weg. De realiteit nu is dat wij waarschijnlijk nooit meer op hun matras zullen zitten praten, lachen, en dat er nu niemand meer is om hen even de ellende te laten vergeten. Maar ik hou me vast aan de hoop dat we op een dag samen zullen kunnen terugblikken, en zien dat hun lijden niet voor niets is geweest. Inch’allah.
𝑊𝑖𝑙 𝑗𝑒 𝐹𝑜𝑢𝑧𝑖𝑎 𝑒𝑛 𝑎𝑛𝑑𝑒𝑟𝑒𝑛 𝑒𝑒𝑛 ℎ𝑎𝑟𝑡 𝑜𝑛𝑑𝑒𝑟 𝑑𝑒 𝑟𝑖𝑒𝑚 𝑠𝑡𝑒𝑘𝑒𝑛? 𝘓𝘢𝘢𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘳𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘰𝘱𝘮𝘦𝘳𝘬𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘰𝘯 𝘫𝘦 𝘴𝘰𝘭𝘪𝘥𝘢𝘳𝘪𝘵𝘦𝘪𝘵 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝑧𝑎𝑡𝑒𝑟𝑑𝑎𝑔 17/7 𝘮𝘦𝘦 𝘵𝘦 𝘥𝘰𝘦𝘯 𝑚𝑒𝑡 𝑑𝑒 𝑮𝒆𝒏𝒕𝒔𝒆 𝒇𝒊𝒆𝒕𝒔𝒎𝒂𝒏𝒊𝒇𝒆𝒔𝒕𝒂𝒕𝒊𝒆 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒓𝒆𝒈𝒖𝒍𝒂𝒓𝒊𝒔𝒂𝒕𝒊𝒆
#GentZonderGrenzen 