Eind juni bezochten wij de mensen zonder wettig verblijf die al sinds januari de Brusselse Begijnhofkerk bezetten, en sinds eind mei zijn overgegaan tot hongerstaking, in de hoop dat Sammy Mahdi eindelijk oor heeft voor hun vraag tot regularisatie. Op 1 juli waren we aanwezig op “Camping Solidair” om ons opnieuw solidair te verklaren. In wat volgt lees je onze tussenkomst die dag, geïllustreerd met een aantal foto’s van binnenin en buiten aan de kerk.
Enkele dagen terug bezochten wij met een delegatie van #GentZonderGrenzen de mensen in de Begijnhofkerk. De verhalen die we hoorden, raakten elk van ons diep. We ontmoetten sterke, warme mensen in een onmogelijke strijd met een onmenselijk, barbaars, bureaucratisch systeem dat hen niet wil zien of horen. Daarom zijn we hier vandaag opnieuw om ons onvoorwaardelijk solidair te verklaren.
Jullie, de mensen zonder papieren die hier in hongerstaking zijn, houden ons als samenleving een spiegel voor en stellen ons voor een keuze: willen we zuurstof geven aan solidariteit en samen bouwen aan een duurzame en rechtvaardige toekomst? Of laten we die waarden afbrokkelen door het stimuleren van uitbuiting, ellende en ontmenselijking? De politiek lijkt vandaag voor het laatste te kiezen. Politici manen graag aan tot realisme. Dus richten we ons even tot hen in de taal die ze het beste verstaan: die van de realpolitiek.
De realiteit is dit: migratie zal er altijd zijn en blijven, of je dat nu wil of niet. De realiteit is dat ons buitenlandse beleid, gestoeld op economisch, ecologisch en militair geweld, alleen maar meer migratie opwekt. De realiteit is dat mensen geen andere keuze hebben dan op zoek te gaan naar een plek waar ze hun dromen kunnen waarmaken. Jij zou dezelfde keuze maken. De realiteit is dat mensen hier terecht komen in een onaanvaardbaar kluwen van wachten, willekeur en wansmakelijke procedures.
De realiteit is dat een bevel om het grondgebied te verlaten niet betekent dat ze ook echt terug kunnen. De realiteit is dat ze zoals jij en ik, bijdragen aan de samenleving. Maar het huidige beleid maakt dat bijna onmogelijk. Het stimuleert uitbuiting, ontneemt elementaire rechten en ondermijnt zo hun fysieke en mentale integriteit en gezondheid.
De realiteit is dat de politiek en media over hun lot zwegen, toen ze nog niet waren overgegaan tot een hongerstaking. De realiteit is dat als zelfs maar één iemand van de mensen hier de ultieme prijs zou betalen voor de hongerstaking, dat de voltallige regering dan politiek verantwoordelijk is.
De realiteit is dat de eisen van de mensen hier getuigen van meer realiteitszin dan de beleidsnota’s van alle voorgaande en huidige staatssecretarissen samen. Intussen hebben 28.000 Belgen in de petitie van #WeAreBelgiumToo reeds aangegeven wél de meerwaarde van deze mensen te zien en zich te scharen achter de eis hun verblijfssituatie te regulariseren. De realiteit is dat we niet zullen stoppen met deze strijd tot die eisen ingewilligd zijn.
“𝘏𝘦𝘵 𝘦𝘯𝘪𝘨𝘦 𝘸𝘢𝘵 𝘸𝘪𝘫 𝘯𝘰𝘨 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘩𝘰𝘰𝘱, 𝘮𝘰𝘦𝘥 𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘻𝘦 𝘨𝘭𝘪𝘮𝘭𝘢𝘤𝘩. 𝘌𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘥𝘢𝘯𝘬𝘻𝘪𝘫 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘦𝘶𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘫𝘶𝘭𝘭𝘪𝘦, 𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘯 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘭𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘯.”
Het zijn woorden die we dinsdag hoorden uit de mond van Mehdi, een van de vele moedige mensen die hier in hongerstaking zijn. Die andere Mahdi, de staatssecretaris, zei enkele dagen terug in een televisiestudio dat wij – allen die hen ondersteunen – hen vooral geen hoop meer mogen geven. Dit contrast vat de essentie van dit conflict samen. Want hoop doet leven. Het huidige migratiebeleid dat zichzelf graag humaan en rechtvaardig noemt, wil deze mensen na zoveel basisrechten, nu ook nog hun hoop afnemen.
Wij zeggen: het is genoeg geweest. Wij kiezen onvoorwaardelijk en solidair kant voor de hoop, de moed, de glimlach. We kiezen de kant van al die sterke individuen die hierbinnen zitten.
We kiezen de kant van Ibtissam. We wensen je dat je volgend jaar wél aanwezig kan zijn op de uitreiking van het rapport van je zoon en dat hij nooit meer bang hoeft te zijn omdat jullie geen papieren hebben. We kiezen de kant van Mehdi. We wensen je dat je heel binnenkort wél met je familie dat zwembad binnen kan. Dat je op reis kan en kan genieten van het leven. We kiezen de kant van Fouzia. We wensen je dat je kan genieten van de Europese vrijheden die je naar hier getrokken hebben, maar je nu ontzegd worden. We kiezen de kant van Djalil. We wensen jou en ons echte verandering, echte hoop, echte vrede.
We kiezen de kant van Laila, Hassan, Ghalem, Ahmed, Assia, Rachida en alle anderen hier aanwezig. We kiezen kant en hopen dat meer en meer mensen dat met ons zullen doen, tot ze het in de Wetstraat ook hebben begrepen.
#GentZonderGrenzen 